Rozdarcie

Debiutancka płyta, chociaż muzyków, którzy ją nagrali mianem debiutantów nikt by już nie nazwał. Obrodziło ostatnimi czasy płytami z punkiem 77, bo i PDS i Nowy Świat i sam Bang Bang mniej lub bardziej wpisują się w tą stylistykę. Zwłaszcza z tym pierwszym zespołem Bang Bang jest chyba mocno po drodze, bo nie dość, że pochodzą z tego samego podwarszawskiego Legionowa to i okładka płyty jakby „bliźniacza”, a i z miłością do Ramonesów musi być u nich podobnie. Słychać to zwłaszcza w kawałku „Zabij zło”, w którym pobrzmiewają dalekie echa „Now I wanna sniff some glue” Nowojorczyków. Zdarzają się i inne inspiracje jak punkowe reggae w największym chyba przeboju tego wydawnictwa „To nie łzy, to deszcz” czy nawiązania do polskich kapel sprzed lat 20-tu, ale dominują jednak proste i melodyjne rytmy. Teksty za to do najweselszych nie należą, ale jakie miałyby być skoro wiele z nich dotyka dramatów natury damsko-męskiej takich jak odejście żony czy romans z transwestytą? Zamyka ten materiał oi-owy kawałek, będący jeśli mnie pamięć nie myli wariacją na temat jakiegoś przeboju żeglarsko-więziennego pochodzenia, chyba najbardziej agresywny w tym zestawie i skłaniający do refleksji, że dla osób zaczynających dopiero swoją przygodę z punk-rockiem związek takich zespołów jak Bang Bang z tą muzyką jest dość umownej natury, bo grają one według dzisiejszych kryteriów trochę mocniej zaaranżowane melodyjne piosenki, przy słuchaniu których nawet mama nie każe przyciszyć głośników. (Andrzej Kuspiel)